Een noodzakelijke barrière tussen de (corrosieve) omgeving en de betonwapening wordt gevormd door de betondekking. Een correcte dekking is dus van groot belang in functie van de duurzaamheid van de betonconstructie.
Thans is de dikte van de betondekking vastgelegd in normering en is deze afhankelijk van de omgeving waarin het beton zijn ontwerptijd moet doorstaan. In Belgische normering spreekt men van milieuklassen (omgevingsklassen) en structuurklassen, respectievelijk waar komt het te staan en hoe lang moet het mee gaan.
Verder is het natuurlijk primordiaal dat men de samenstelling, aanmaak, transport, stort en nabehandeling van het beton ontwerpt en uitvoert volgens de regels der kunst waarmee de sterkte en kwaliteit van het beton wordt bepaald.
Normering is één zaak, uitvoering is een ander. Een kritische inspectie van alle parameters is en blijft noodzakelijk.
Eén ding wat vroeger NIET beter was, blijkt net de oorzaak van menig betonrot, nl. een te beperkte, te sterk variërende betondekking, zowel in dikte als in betonkwaliteit.
Veel betonstructuren werden in het verleden na ontkisting plaatselijk of volledig voorzien van een cementeerlaag om niet-ingesloten wapening te “cacheren”. Een buitenparement in metselwerk of natuursteen onttrok het beton decennialang aan het oog terwijl in heel wat gevallen corrosie van de wapening werd gevoed door infiltraties van water al dan niet in combinatie met chloriden (b.v. in kustgemeenten).
Meer weten ? Contacteer Chemie in Bouw voor een gratis kennismakingsgesprek. Leg uw probleem voor en we kijken samen na of onze kennis en ervaring voor u een oplossing kunnen betekenen.