De appartementsgebouwen aan de Belgische kust dateren van de jaren ’60, ’70, ’80 en later. Dit maakt ze op heden tot 40, 50 zelfs 60 jaar oud. Betontechnologisch hebben ze dus de pensioenleeftijd bereikt.
Het betreft grotendeels betonnen skeletstructuren waarvan de gevelafwerking gebeurde met grotere raampartijen, ook architectonische betonpanelen, occasioneel metselwerk. We mogen ook de obligate balkonvloeren van alle types en grootten niet vergeten.
Vooruitziende verenigingen van mede-eigenaars (V.M.E.) hebben onder leiding van proactieve syndici doorheen de jaren onderhoud voorzien onder de vorm van een likje verf, een strook roofing, een nieuw balkonvloertje op chape al dan niet met een waterdichting. Onderhoud dat de onderliggende structuur beschermde tegen degradatie of deze binnen de perken hield.
Andere V.M.E.’s zagen minder het nut in van een tijdig onderhoud maar betaalden op latere datum de hogere prijs van een broodnodige renovatie. Sinds meer dan 20 jaar maken de stellingen met reclamedoeken van John Saey Renovatie, Finishing, Braet, Van Huele, Mestdagh, Vanbillemont, IBT, en anderen deel uit van onze littoral.
En dan het je de V.M.E.’s die halstarrig weigeren ook maar één poot uit te steken aan hun gebouw, geen eurocent willen investeren in de toekomst en wachten op Godot. Helaas houdt de degradatie van het gebouw daar geen rekening mee en wordt de toestand ervan enkel maar erger. Het gebouw takelt af.
Het is soms een ware calvarietocht om tot en beslissing van actie te komen voor een “voorgevel”, laat staan voor een “achtergevel”. Dan moet je je bedenken dat die achtergevels, veelal niet zichtbaar van op straat, minder goed gebouwd/afgewerkt zijn als de voorgevels. Dit gecombineerd met een passieve V.M.E. inzake onderhoud … u kan het al raden, is dramatisch.
Als men dan om vijf na twaalf toch besluit actie te ondernemen, is de verbazing meestal zeer groot dat het kalf verdronken is en de structuur niet meer te renoveren valt. Een meer en meer frequent voorkomend gegeven.
Voorbeeld hiervan zijn de balkonvloeren, die, soms zonder aanwezigheid van een waterdichting in het vloerpakket, 50 jaar of langer het Noordzeeklimaat trotseren en vervolgens dermate ziek zijn dat er geen enkele behandeling meer mogelijk is. Veelal zijn deze balkonvloerplaten jarenlang volledig doorweekt met water en chlorides (kust !), is er vorstschade, ook het fenomeen van expansieve zoutkristallisatie en in meer en meer gevallen is er ook sprake van Alkali-Silica-Reactie (ASR) die net zoals vorstschade en zoutkristallisatie de betonsteen van binnen uit uiteen drukt. Een gewapend beton is niet meer en maakte plaats voor een “brochet” van betonbrokken.
Resultaat : afbraak of sloop is de enige duurzame manier van aanpak. Pijnlijk voor de portemonnee. Hopelijk een spaarpotje aangelegd binnen de V.M.E. ? Helaas, we noteren ook steevast dat dit een moeilijke zaak is en blijft.
Voorkom drama’s, plan uw onderhoud voldoende frequent in, voorzien tijdig een renovatie.
Chemie in Bouw bv helpt V.M.E.’s, syndici en architecten/studiebureaus met de beoordeling van de toestand van gebouwen (gevels, beton) en de noodzaak tot onderhoud of diepgaander renovatie … of sloop.